نمی‌دانم چه کسی پوست خربزه ورزشی زیر پای جناب رویانیان انداخت؛ اما و البته، نمی‌توان نقش خود ایشان را در قبول این مسئولیت انکار کرد. در واقع، برخی دوستان ایشان (بخوانید دوستان نادان ایشان) و غفلت خود ایشان دست به دست هم داد که هر چه ذره ذره آبرویی در طول سی و چند سال گذشته در عرصه‌های ارزشی جمع کرده، به پای بوته خارآگین فوتبال ضد ارزشی بریزد که البته در شوره‌زاری روییده است!

نمی‌دانم کری‌خوانی‌های فوتبالی‌ها (بخوانید عربده‌کشی مدرن!) را دیده‌اید یا نه؟! با نهایت تأسف جناب رویانیان نزدیکی‌های نفر اول صف است! هر وقت ایشان و مصاحبه‌های فوتبالی‌اش را می‌بینم، جز اندوه حاصلی برایم ندارد. نیرویی که می‌توانست وکیل و وزیر خوبی باشد یا حتی نماینده‌ای در شأن شورای اسلامی شهرهای بزرگ، چنان خود را اسیر فوتبال آلوده کرده است که حالا حالاها راه برون رفتی نمی‌توان تصور کرد. واقعاً حیف! جناب رویانیان به خودتان رحم کنید! خواهش می‌کنم. ماهی را هر وقت از آب بگیرید، تازه است.